Bob vertelt: “Ruim een jaar geleden zat ik zonder werk, weer in de WW. Mijn vader had net een hartaanval gehad. Ik voelde me niet gelukkig en zag weinig toekomst. Ik wist dat ik er niet alleen uitkwam. Gewoon via Google kwam ik De Kern op het spoor en heb daar kennis gemaakt met Manon.”
Een onbezorgde jeugd heeft Bob niet gehad
“Als 12-jarige kreeg ik thuis te maken met de ernstige ziekte van mijn moeder: spierdystrofie. Mijn vader en ik zorgden voor alles en ik werd overal bij betrokken. Dat vind je vanzelfsprekend, want je moeder kan er ook niets aan doen. We zijn een hecht gezin. Maar vergeleken met vrienden viel heel wat af: nooit op vakantie, nooit samen eten, winkelen of kleren kopen met je moeder. Altijd was er die ziekte. Dat gaf wrok.”
“Ook nu nog lijkt aan de buitenkant alles gewoon: ik woon nog steeds in de plaats waar ik geboren ben. Heb nog steeds de vrienden van school en sport. Lekker met elkaar ouwehoeren. Twee vrienden weten meer van de situatie; als ik me rot voel begrijpen ze dat zonder veel woorden.”
Op 20-jarige leeftijd ging Bob op zichzelf wonen
“Eerst gewoon op kamers, nu heb ik een eigen huis. Toch was dat indertijd een soort vlucht, weg van de sfeer thuis en de druk die ik voelde. Ik werd er depressief van en heb twee keer hulp gezocht. Maar beide keren werd het een fiasco: met de psycholoog was er totaal geen aansluiting en bij de maatschappelijk werker kon ik niet tot de kern van mijn problemen komen. Misschien wist ik het toen zelf ook niet. Verbittering was wat ik voelde en heel erg zoekend in verschillende banen.”
Bij Manon is alles anders
“Zij had meteen door dat gesprekken op kantoor: tussen de vier muren in een kamer me benauwde. We zijn heel wat buiten geweest, zomaar al lopend praten. ‘Een rondje lopen’ was dat en zo kwam ik tot rust. Bij haar voelde ik me op mijn gemak.
Oké, ik mocht me rot voelen. Boos zijn, recht voor m’n raap reageren. Discussies ging zij niet uit de weg. Het was confronterend en we mochten boos zijn op elkaar.”
De verschillen met de andere hulpverleners omschrijft Bob als volgt: “Manon is jonger dan ik; en ik ben pas 34 jaar. Dus veel ervaring zal zij niet hebben. Wel een onbevangen open blik, geduldig en blanco het gesprek in gaan. Geen oordeel vellen.”
De gesprekken zijn bijna afgerond
“Door haar vragen zoals: ‘Wie ben je, wat wil je met je leven...’ heb ik weer zelfvertrouwen gekregen. En zowaar een baan waarin ik me prettig voel en waarvan ik ervaar dat de mensen blij zijn dat ik hen kan voorthelpen. Het is een drukke baan met lange dagen, maar daar geef ik niet om. Want ik heb ontdekt dat contact met mensen ook mij verrijkt; dat emoties tonen of begrijpen helpend kan zijn.”
“Binnenkort hebben we ons eindgesprek. Dat is niet alleen een moment om haar te bedanken. Nog meer om te laten zien dat ik met haar begeleiding, looprondjes en vragen weer tot mijzelf gekomen ben en het leven –met alle zorgen om mijn ouders erbij- positief, vol plannen tegemoet zie.”
Om privacyredenen is de naam van de persoon uit het artikel veranderd. De persoon op de foto is niet de Bob uit het artikel.
