Robert kwam van zijn werk. Hij was op weg naar huis, op de motor. Ineens kwam er een gedachte bij hem op: ik rij gewoon tegen een boom. "Ik schrok er zelf van: ik was getrouwd en had twee jonge kinderen. Dan denk je zoiets toch niet”. Maar hij besefte wel glashelder dat het niet goed met hem ging. Dat hij hulp nodig had. Hij belde het maatschappelijk werk van De Kern en kon gelukkig snel terecht.
Cliënt
“Het was wel wennen om de cliënt te zijn”. Robert kwam nota bene zelf uit de hulpverlening. Had jarenlang met Tbs’ers gewerkt, later in de verslavingszorg. Nu zat hij aan de andere kant, was híj de hulpvrager. "Ik had moeite om in die andere rol te komen. Had de neiging om rechtstreekse vragen te ontwijken. Of om alles te omzeilen door een lang verhaal te houden. De aandacht afleiden. Ik herkende alle trucjes van mijn cliënten, nu gebruikte ik ze zelf".
Hij zat met relatieproblemen, had moeilijkheden op zijn werk. En het had ook met vroeger te maken, met dingen uit zijn jeugd. Het kwam allemaal aan bod tijdens de gesprekken met zijn maatschappelijk werkster.
Geen eindtijd
“Gelukkig was er geen vooraf gestelde tijd waarbinnen het ‘klaar’ moest zijn. Ik kreeg de ruimte en de tijd die ik nodig had. De eerste maanden wekelijks een gesprek, later 1x per 14 dagen. Het laatste halfjaar 1x per maand. Ik kon tussendoor ook een appje sturen, of een mailtje als ik wat meer te vertellen had. In totaal had ik bijna twee jaar regelmatig contact met mijn maatschappelijk werkster. Het voelde als een veilig plek. Die ik nodig had om mezelf terug te vinden”.
Assertief
Het gebeurde in één van de laatste maanden. Hij had een afspraak, maar de hulpverleenster liet hem wachten. Pas 20 minuten later was hij aan de beurt, terwijl er niemand anders vóór hem was. “Zij ging op haar dooie gemak nog eens een beetje opruimen, een kopje thee maken, allemaal in míjn tijd!” moppert Robert. “Vroeger zou ik gedacht hebben: ach laat maar, ik zou het gewoon aanvaard hebben. Nu ergerde het me. En dat heb ik toen gezegd. Dat was voor míj een teken dat het beter met me ging. Dat ik weer voor mezelf kon opkomen”.
Keuzes
Robert heeft keuzes gemaakt. Hij is gescheiden. Zijn beide kinderen wonen afwisselend bij hun moeder en bij hem. Hij heeft ook een andere baan. Weer niet de gemakkelijkste cliënten: getraumatiseerde asielzoekers. Mensen die vreselijke dingen hebben meegemaakt. Een extra complicatie wordt gevormd door de onzekerheid of ze hier wel kunnen blijven. Voor Robert is het een nieuwe uitdaging om voor deze mensen op te komen.
