Karlijne van Zuiden en Niels Kappert zitten ruim een jaar samen in een team van gezinscoaches in Deventer. Het team bestaat uit verschillende disciplines: Jeugdbescherming Overijssel, De Kern, Mee en thuisbegeleiding van Carinova. “We gingen generalistisch werken”, zo vatten ze de geschiedenis samen. “Maar we konden nog niet alles.”
Voorheen had ik nooit boze ouders
“Voorheen was ik schoolmaatschappelijk werker”, vertelt Karlijne. “Mijn cliënten kwamen vrijwillig. Dus eigenlijk nooit boze ouders, nare echtscheidingen of gedoe over budgetten. En voor de écht lastige beslissingen kon ik verwijzen.” Niels herkent het: “Klopt. Bij Bureau Jeugdzorg noemden we dat casemanagement waarbij de casusregie eigenlijk altijd bij ons lag. Zorgaanbieders boden de nodige zorg. Maar buiten hun kader - en wanneer de veiligheid in het geding was - klopten ze weer bij Bureau Jeugdzorg aan voor een vorm van interventie.”
Samen hebben we heel veel in huis
“Eén gezin, één hulpverlener… dat gaat niet vaak lukken”, stelt Niels. Hij geeft een voorbeeld: “De volwassenzorg en jeugdzorg zijn qua zorg en financiering twee aparte poten.” Maar zo min mogelijk hulpverleners en goede afstemming, dat gaat steeds beter, vinden de beide gezinscoaches: “Samen hebben we heel veel in huis. En wat de een niet kan, vult de ander aan. We trekken ook veel op met het sociaal wijkteam en we werken met zo min mogelijk schotten.”
Ons advies helpt om lastige beslissingen te nemen
Maar andere zorgaanbieders moeten soms nog wennen. Ze kunnen niet meer, zoals voorheen, terugvallen op een externe casemanager van bijvoorbeeld Bureau Jeugdzorg. “Zorgaanbieders kunnen ons advies vragen in lastige situaties”, zegt Niels. “Dat helpt hen om soms lastige beslissingen te nemen.”
Zorg op maat in plaats van regels
Voor de transitie jeugdzorg waren er veel regels. In plaats van regels is er nu meer ‘zorg op maat’. “Dat is waarom ik dit werk zo mooi vind”, vertelt Karlijne. “Samen met de mensen de oplossingen zoeken die passen bij die persoon en de situatie.” Maar er is ook een keerzijde: mensen zijn boos als ze niet krijgen wat ze willen en het lijkt soms op onderhandelen. “Dat onderhandelen hoort er nu wel bij, ook met zorgaanbieders”, vertelt Niels. “Zij kijken soms net anders naar een situatie, of het door ons voorgestelde budget zou niet toereikend zijn”.
“We kunnen natuurlijk nog veel leren. Maar kijken naar wat een kind nodig heeft, dat kan nu echt!” Daar zijn beiden enthousiast over. En ze zien ook dat het werkt: “Er zijn problemen die we nu verstandig en samen kunnen oplossen. Met de regels van vroeger hadden we dan minder mogelijkheden. Als je zo bijvoorbeeld een uithuisplaatsing van een kind kunt voorkomen, dan zijn we heel blij met elkaar!”
