Tiny was doktersassistent. En daarvoor werkte ze 20 jaar in de ouderenzorg. Maar 9 jaar geleden kreeg ze een herseninfarct. “Daarna was ik thuis. Alleen en dat was prima.” Maar man kreeg hartproblemen en werd afgelopen juni geopereerd. “En toen zat hij ook op de bank.”
Ik vond dat ik iets moest doen
“Ik ben zo’n type, ik ben altijd bezig. Wel thuis hoor. Maar met mijn handen. En hij zat doelloos en passief op de bank.” Dat botste en dat gaf irritatie. En als Tiny iets ging doen, dan zat hij op haar lip: wat doe je, waar ga je heen?
“Die spanning wilde ik niet. Ik wilde een grotere botsing voorkomen.” Tiny’s dochter werkt bij Carinova. En zij gaf haar het kaartje van Ton, de maatschappelijk werker. “En dan is één en een twee: ik vond dat ik iets moest doen, en ik had een kaartje. En zij vroeg er ook naar: heb je nog iets met dat kaartje gedaan?”
Praten zonder irritatie en oordelen
Ze belde op maandag en drie dagen later zat ze er al voor een aanmeldingsgesprek. “De wachttijd daarna zou 6 weken zijn. Maar in werkelijkheid was het veel sneller.” In acht weken sprak zij vier keer met Ton. Alleen, zonder haar man. “ Het ging immers om mij en om mijn irritatie,” verklaart ze. Maar ze vertelde thuis wel over haar gesprekken met Ton.
“Waar het eigenlijk om ging, is geweldloos communiceren: hoe kan ik met mijn man praten zonder irritatie en oordelen. Zonder boos te worden. Van Ton leerde ik om hem te begrijpen en om te zeggen hoe ik het ervaar. Toen ik naar mijn man ging luisteren, toen bleek dat zijn nieuwsgierige vragen helemaal niet bedoeld zijn om mij te controleren. Hij zocht gewoon geruststelling. En dat snap ik na wat hij heeft meegemaakt. En ik leerde bij Ton letterlijk om tegen mijn man te zeggen: ‘ik vind het niet fijn wat je doet, maar waarom doe je dat?’”
Volgens mij weet je het wel
Tiny verbaast zichzelf: “Het lijken zulke simpele dingen, waarom kon ik daar zelf niet op komen? De oplossing ligt zo dichtbij. Je ziet het zelf niet, omdat je er midden in zit.” Ze somt de handvatten die ze kreeg op: simpele vragen stellen, het probleem niet groter maken, dicht bij jezelf blijven, niet te moeilijk denken en jezelf niet verliezen.
“Eigenlijk kon ik het wel, maar ik had die handvatten nodig om het ook te gaan doen. Daardoor kwam ik weer bij de rust die ik had in de tijd dat ik alleen thuis was.” Bij het laatste gesprek keek Ton haar aan. “Volgens mij weet je het wel,” zei hij. “En dat was ook zo,” bevestigt Tiny. “Ik had mezelf weer teruggevonden.”
De naam van de persoon in dit interview is niet haar echte naam. De persoon op de foto is niet degene uit het interview.
