Riek en Willem hebben een moeilijke tijd achter de rug. Ze zijn een dagje ouder, de gezondheid van Riek is al langere tijd zorgelijk en ze was vaak bang en in paniek. Daar kwamen de hartproblemen van Willem nog bij. Hij is onlangs geopereerd. “We hadden geen energie meer,” vat hij samen.
We zijn nooit alleen
“Voor mijn infuus moesten we op en neer naar Rotterdam,” vertelt Riek. Maar dat kan nu thuis: de verpleegkundige komt elke twee weken een halve dag langs. Verder komt er elke dag buurtzorg, en de dochters komen regelmatig langs. “We zijn nooit alleen,” lacht Willem.
Via de huisarts kwamen ze bij het maatschappelijk werk. “Nee,” verbetert Willem. “Ton kwam bij ons.” Dat was omdat Riek last had van angst en paniek. Ze kon niet alleen thuis zijn, en dat was voor Willem ook belastend. “Daarom praatte Ton ook met de kinderen, en met mij en met ons samen,” verklaart Willem. “We hebben er allemaal mee te maken en we kunnen allemaal helpen.”
Ik moest een beetje afwachten
Als voorbeeld vertelt Willem dat Riek niet goed kon eten, en ze had flink ondergewicht. “Dan zette ik een bord eten voor haar neer. Ze moest goed eten van mij, maar ze wou het niet.” En als Riek bang of somber was, dan vroeg ik ‘wat is er nou.’ Maar dan kreeg ik geen antwoord.” Willem vond het moeilijk om daar mee om te gaan.
“Ton zei dat de somberheid en de angst een donkere wolk zijn,” legt Riek uit. “Maar er is ook een lichtere wolk en die kan er voorlangs trekken. Dat kan ik zelf doen. Door niet alleen naar die donkere wolk te kijken, maar ik moet er zelf aan werken.” Willem: “En ik moest een beetje afwachten van Ton. Het verhaal komt vanzelf wel zei hij. En dat is ook zo.”
Sympathieke knakker
Riek en haar gezin hebben er aan gewerkt en het gaat veel beter. Riek is aangekomen en voelt zich minder angstig. Daardoor kan Willem weer wat meer uit huis, ook al is hij nog moe na de operatie. En ze doen ook weer dingen samen.
“Ton zei dat hij niet meer langs komt nu het beter gaat,” zegt Riek. “Maar als er wat is, mogen we hem altijd bellen.” Het is wel jammer dat Ton niet meer komt. “Want,” vindt Willem, “Hij is een sympathieke knakker.” Riek vult aan: “Dat vonden de meisjes ook.”
De gebruikte namen van de personen in dit interview zijn niet hun echte namen. De personen op de foto zijn niet de mensen uit het interview.
