“Ik ben nog steeds overgevoelig voor aanrakingen”, vertelt Wanda, “bij voorbeeld als iemand goedbedoeld een arm om me heen slaat, dan raak ik in paniek”. Wanda is 51 jaar en vroeger ernstig mishandeld en seksueel misbruikt.
Ik wou er niet eens over nadenken
Het is nu drie jaar geleden dat Wanda bij het maatschappelijk werk van De Kern terechtkwam. Ze had wekelijks een gesprek met Ella, die zij eerst met wantrouwen bekeek. Het duurde lang eer ze ertoe kwam te gaan praten over ‘die hoop ellende’, zoals zij haar levensgeschiedenis noemt. In die tijd droeg ze altijd zwarte kleren.
Wanda vertelt: “Ik begon bij de huisarts, die mij doorverwees naar Mindfit. Maar daar was ik niet aan toe. Ik kreeg angstige herinneringen. Waaraan? Dat wilde ik toen nog niet weten, daar wou ik niet eens over nadenken”.
Te angstig voor groepsgesprekken
Daarna kwam ze dus bij Ella. Die maakte gebruik van het Handboek Bijzonder Geweld(ig); een methode om mensen te helpen die te maken hebben met geweld. “Normaal doen ze dat in groepen, maar daar was ik te angstig voor.” Daarom bewerkte Ella het boek, zodat het geschikt was voor één-op-één gesprekken. “Daarmee heeft Ella mij goed geholpen,” vat Wanda samen.
Vroeger kon ik niet huilen
Wanda liep altijd voor de problemen weg. “Ik denk uit angst voor wat er naar boven zou komen. Ik wilde het gewoon niet weten. Ik ging ook altijd mee met de mening van anderen, maar door de gesprekken met Ella heb ik geleerd dat ik mijn eigen mening kan geven, dat ik mijzélf mag zijn. Ik heb ruimte in mijn hoofd gekregen.” En heel belangrijk: “Ik kan huilen.... dat kon ik vroeger nooit, terwijl er genoeg was om over te huilen.” Nee, Wanda lachte alles weg, dan leek het namelijk alsof het niet bestond. En dan hoefde ze er ook niet over na te denken.
Een vaste aanstelling
“Een ongeluk komt nooit alleen,” vervolgt Wanda. “Ik maakte ook schulden, kreeg deurwaarders op de stoep. De belastingdienst eiste geld en natuurlijk de postorderbedrijven.” Maar dat is gelukkig allemaal verleden tijd. Nu heb ik zelfs werk, ik heb een vaste aanstelling. Schoonmaakwerk voor een beperkt aantal uren per week. Daarvoor heb ik een cursus gevolgd. En misschien zit er ook nog ander werk in: de zorg voor demente bejaarden. Daar heb ik ervaring mee. Ook daarvoor zou ik een cursus moeten volgen, maar dat vind ik geen bezwaar”. Wanda wil graag leren, ze wil verder komen. En zwarte kleren draagt ze allang niet meer.
Het is genoeg zo
In januari 2019 had ze haar laatste gesprek met Ella. “Het is genoeg zo. Ik ben trots op waar ik nu sta”. Wanda weet dat Ella daar een beetje anders over denkt. Die vindt dat ze nog wel wat te verwerken heeft. “Nou, misschien is dat zo, maar dat merk ik dán wel weer”, zegt ze gedecideerd. Ze weet dat ze altijd terug kan komen bij Ella.
Kijk mij nu eens …
Waarom wil ze eigenlijk meewerken aan een interview? “Omdat ik andere mensen wil helpen. Mensen die misschien in zo’n zelfde situatie zitten als ik destijds. Als die lezen hoe het mij is vergaan, uit welke ellende ik omhoog gekropen ben, dan zetten zij misschien ook de stap naar hulp. Want kijk mij nu eens, wat een verschil met vroeger!“
De persoon op de foto is niet Wanda.
